poniedziałek, 15 lutego 2016

To życie jest inspiracją...

Inspiracja...często zastanawiamy się skąd ją czerpać, skąd brać pomysły na  twórcze działanie, na realizację swoich marzeń, planów.
Przeczesujemy internet, oglądamy czasopisma, podglądamy inne blogi, czytamy, spotykamy się i ciągle poszukujemy, próbujemy, tworzymy i chcemy ciągle czegoś  nowego.
Dzisiejszy świat jest bardzo bogaty i różnorodny w wiedzę, technologię, ciągły rozwój. 
Nie można się zatrzymać nawet na chwilę, żeby nie wypaść z rytmu, nie zostać gdzieś tam z tyłu...
Nawet wyjazdy są zaplanowane do najmniejszego szczegółu, wszystko można sprawdzić, pogodę, standard pokoi, zaplanować trasę wycieczek, obejrzeć kamerą stoki itp. 
A do tego, wszystko można sfotografować, uwiecznić w karcie pamięci...tylko czy w naszej pamięci, tej prawdziwej, zostaje choć trochę wolnej przestrzeni na ...? no właśnie na co? 
Czy potrafimy się wylogować z wirtualnego świata, ze świata zaplanowanego do ostatniej kropki.

Każdy mój wyjazd skłania mnie do refleksji, do zatrzymania się choć na chwilę, do spojrzenia na życie, swoje, bliskich i innych, z innej perspektyw, takiej nie codziennej, nie zaganianej. 
No cóż, są to dość bolesne refleksje. Mało jest przestrzeni wokół, takiej czystej i wolnej...od  dzisiejszej cywilizacji.
Poczynając od "wypasionych" zorganizowanych wyjazdów z pełnym kompleksem usługowym , po elektroniczne gadżety typu komórki, aparaty fotograficzne, kamery montowane nawet na kaskach narciarskich, nie mówiąc już o strojach, ubraniach dostosowanych do każdej niemal okoliczności. 
Duuuużo tego wszystkiego.
Na to wszystko trzeba ciężko pracować, poświęcać wiele godzin swojego życia, uczyć się nieustannie, przeć do przodu, aby nie zostać w tyle i nie popaść...no właśnie w co? marazm? depresję? a może właśnie odnaleźć siebie?
Ostatnio przeczytałam takie oto zdanie: 
"Kiedy coś kupuję, lub kiedy Ty coś kupujesz, nie płacimy za to pieniędzmi. Płacimy za to godzinami swojego życia, które poświęciłeś, by na to zarobić" to słowa Jose Mijica , które bardzo mocno utkwiły w mojej głowie. I nie chcą z niej wyjść...( tak jak Tobie Agniesiu, Ty wiesz skąd ja te słowa przeczytałam)
Tylko czy ja, Ty, potrafimy wycofać się z takiego życia, czy możemy i czy w ogóle chcemy?
Zadaję sobie te pytanie i zadaję je Wam? 
Osobiście odpowiedzi jednoznacznej jeszcze nie znam i nie wiem, czy kiedykolwiek będę umiała sobie na to pytanie odpowiedzieć. Niemniej to pytanie w mej głowie jest i wyjść jak na razie nie chce...a jak wiemy wszystko w życiu jest po coś, i  to pytanie, również:)

Tymczasem ja cały czas zgłębiam tajniki życia duchowego, swojej ścieżki życiowej, swojego celu i powołania. Od przyrody się zaczyna, a na relacjach z ludźmi kończy. Ćwiczę uważność, wyciszam umysł jak tylko mogę i umiem., rozglądam się dookoła, uczę się od ludzi szczęśliwych, naprawę świata zaczynam od siebie, odrzucam teorię, że ja jestem tu, a Bóg jest tam, bo tak naprawdę wszystko jest ze sobą połączone, codziennie wychodzę ze swojej strefy komfortu, bo nie ma takiego momentu że już jest koniec, ciągle jest coś nowego do pokonania.
Nie zabieram siebie w miejsca gdzie są ludzie którzy nie współgrają z moją energią, wybieram tylko takie miejsca, taką pracę  i takich ludzi wśród których jest mi po prostu dobrze, nie muszę udawać kogoś innego, ja szanuję i kocham siebie, a to przekłada się na innych...
To życie jest dla mnie inspiracją, ale życie takie jakim ja je widzę, a nie takie jak sprzedają nam to media. Myślę samodzielnie i wybieram dla siebie tylko to co mi służy, nie szufladkuję nikogo, każdemu pozwalam żyć po swojemu:)
I ja żyję po swojemu. 
SZANUJĘ, KOCHAM I DZIĘKUJĘ...to trzy słowa które  prowadzą mnie przez życie, które dają mi siłę:)
Okoliczności zewnętrzne nie mają znaczenia, bo dziś są takie jutro mogą być całkiem inne, ja to rozumiem, szczęścia szukam w codzienności, nie w sukcesach i osiągnięciach, bo to szczęście tylko chwilowe, a to wewnętrzne pochodzące z głębi serca jest wieczne...choć uczę się łączyć świat ducha ze światem materii, nie odrzucam go całkiem bo się nie da. Przyjmuję go i szanuję:)
Moim celem jest żyć w zgodzie ze sobą, być uczciwą i dobrą, szanować ludzi i być dla nich  inspiracją, aby patrząc na mnie też takimi chcieli być:)
Codziennie przypominam sobie słowa Stanisławy Celińskiej, które kiedyś gdzieś przeczytałam:
" Dzisiaj jest pierwszy dzień reszty mojego życia. Pierwszy cudowny dzień reszty mojego cudownego życia !!!"
i staram się aby te słowa nie były tylko słowami ale prawdą....czego i Tobie i wszystkim ludziom na świecie życzę z głębi serca:)

Zatrzymałam się na chwilę i choć całkiem nie wylogowałam się " z sieci" z życia wirtualnego, bo to właśnie w necie znalazłam wiele ciekawych artykułów i zdań, oczywiście zaglądałam na Wasze blogi na których moc ciekawych inspiracji można znaleźć, ale zwolniłam, zobaczyłam po raz kolejny jak piękny jest świat, natura, przyroda, jak niewiele trzeba aby oczy same się uśmiechały a serce rosło. 
Nie robiłam dużo zdjęć, i od tego musiałam odpocząć. Ja po prostu chciałam jak najwięcej klatek, widoków zachować w swoim umyśle i sercu:) I chyba to mi się udało.
Dziś zaledwie kilka fotek, takich które oddają to jak się teraz czuję:)
Pozwólcie, że nie będę pisać gdzie byłam, co zobaczyłam i co robiłam. Nie mam takiej potrzeby. W Polsce i na całym świcie są same piękne miejsca, i wszystkie są godne polecenia, to od nas tylko zależy czy je takimi zobaczymy:)











 Dziękuję za uwagę, za to że jesteście, jak zawsze:)
Już dziś, już teraz, zapraszam na kolejny obiecany post związany z fotografią, z moim kolejnym krokiem do przodu:)
A tymczasem wyruszam na Wasze blogi, aby nadrobić zaległości i słów kilka zostawić...bo choć zaglądałam, czytałam  to nic nie pisałam....dziś i w najbliższych dniach to nadrobię:)
Pozdrawiam i miłego dnia Wszystkim Wam Moi Drodzy czytelnicy życzę:)

28 komentarzy:

  1. To prawda, trzeba celebrować każdą chwilę. Nawet kiedy nie jest wszystko po naszej myśli starać się wydłubać' coś dobrego:-) Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  2. To prawda, trzeba celebrować każdą chwilę. Nawet kiedy nie jest wszystko po naszej myśli starać się wydłubać' coś dobrego:-) Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  3. Fajny refleksyjny post, w wielu miejscach zgadzam sie z Tobą. Ważne, żeby żyć naprawdę, nie spełniać wymogów otoczenia, tylko żyć tak, aby lubić swoje życie. I... dać sobie szansę na błąd, bo to jak na niego zareagujemy, też nas buduje. Ktoś powiedział, że życie składa sie z 10% tego, co nas spotyka i 90% tego, jak na to zareagujemy. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I tego trzeba się nieustannie uczyć, ale warto. Nasze emocje, to jak reagujemy na to co nas wżyciu spotyka, to cała mądrość życiowa którą warto zgłębiać:)
      Pozdrawiam serdecznie.

      Usuń
  4. Ja też zatrzymałam się na chwilę czytając Twojego posta. Jak zawsze zmuszasz do rozmyślań :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszę się że tak jest, że moje myśli i to co piszę powoduje że ktoś zatrzyma się choćby na chwilę:)
      Pozdrawiam serdecznie.

      Usuń
  5. Pięknie i mądrze napisane. To ważne, by raz na jakiś czas potrafić się zatrzymać, wylogować do życia, pobyć sam na sam ze sobą i z bliskimi, tu i teraz. Mam od niedawna fajny nawyk - niedziela jest moim dniem offline, wolna od pracy i śmigania po sieci stała się dniem, który celebruję z moją rodziną. Cytat z Jose Mijica bardzo ważny. Nie znałam go wcześniej, ale ta filozofia jest mi bliska. Stronę materialną życia czuję szczególnie wyraźnie, od kiedy pożegnałam się z etatem i kiedy naprawdę bardzo łatwo mogę każdy zakup przeliczyć na godziny mojej pracy. I zastanawiam się, czy ta szafka czy inne buty naprawdę są tego warte. Przydatna refleksja :-)
    Czekam na wpis poświęcony fotografii i pozdrawiam Cię serdecznie :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo cieszę się że zgadzasz się zemną:) To buduje !!! A o fotografii, choć nietypowo już wkrótce:)
      Pozdrawiam i dziękuję że jesteś:)

      Usuń
  6. Ciesze się,że napisałas tak ładnie o życiu, chwili trwania i refleksji. Czas, który spedzamy tu na ziemi jest bardzo krótki i gubimy się w gonitwie za doczesnością i pogonią wszystkiego co nas otacza. Czy kiedys ludzie zrozumieją, że nie to za czym gonimy daje nam szczęście? uwielbiam posiedzieć w ogrodzie, gdzie podczas prac wsłuchuje sie w cisze, świergot ptakow, "słucham" jak rosną kwiaty, mówie do nich. Wakacje to górry i zdobywanie miejsc, gdzie nie ma tłumów. Lubie wówczas przysiąśc na szczycie i podziwiać świat stworzony przez Niego. Nadchodzi wówczas ukojenie, spokój, robi sie tak błogo. Za takimi chwilami tęsknie i wciąż wracam w góry. Pozdrawiam cieplutko. Wkrótce świat nabierze barw, tylko czy wszyscy to dostrzegą.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zgadzam się ze wszystkim co napisałaś i tez czekam już z utęsknieniem na piękne barwy wiosny:)
      Dziękuję i pozdrawiam serdecznie.

      Usuń
  7. Piękne zdjęcia, piękny tekst. To dobrze, że umiemy czerpać inspiracje do uspokojenia naszego życia. Nawet najmniejszy krok jest krokiem ku lepszemu,
    Serdeczności!
    m.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. :)))Tak więc małymi kroczkami do przodu...
      Pozdrawiam i ślę uściski:)

      Usuń
  8. Kochana, piszesz zawsze z taką mądrością... piękny refleksyjny wpis, dający nam wiele do myślenia. Zycie jest takie szybkie, że czasem nie potrafimy dostrzec czegoś tak pięknego jak te widoki na zdjęciach. Są piękne.
    DZIĘKUJĘ Ci BARDZO Agatko za każde Twoje słowo. Mogę śmiało stwierdzić, ze to ty jesteś moją inspiracją:) Bo to właśnie życie:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Natalko, bardzo Ci dziękuję:) I bardzo czeszę się że poznałam Cię w tym niezwykłym tajemniczym wirtualnym świecie...
      Ściskam Cię Kochana i miłego weekendu Ci życzę.

      Usuń
  9. Prawda, prawda cała prawda! Ja zwalniam i zaczynam cieszyć się chwilami, drobnostkami, każdym kolejnym dniem :)
    Ściskam, Marta

    OdpowiedzUsuń
  10. Piszesz tak pięknie i tak szczerze o sprawach fundamentalnych. Czytam i czuję spokój,bo wiem, że nie jestem sama. Zgadzam się z Tobą, szczęście jest tu i teraz. Długo się tego uczyłam. Czasami jeszcze o tym zapominam, ale wtedy przypominam sobie jak wiele można stracić w ciągu paru sekund. I człowiek żyje nadal,pomimo że musi nauczyć się żyć po stracie. Wtedy zaczyna doceniać to co wcześniej uznawał za normę codzienności. Z pierwszej lekcji, która rozpoczęła moją naukę codziennego szczęścia zapamiętałam jedno: śpiew ptaków zaczyna się doceniać dopiero wtedy kiedy straci się słuch. Pozdrawiam Cię serdecznie i dziękuję za mądre słowa oraz piękne fotografie :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie jesteś sama, i nikt z nas nie jest sam...świat to jedna wielka jedność, tylko my ludzie musimy się na nią otworzyć i ją poczuć. Cześć z nas już to zrobiła i Ty, ja do nich należymy:) Cieszę się bardzo i życzę Ci wszystkiego najlepszego przede wszystkim szczęścia, ale takiego wewnętrznego, które pozwala góry przenosić...
      Pozdrawiam i ściskam Cię mocno:)

      Usuń
  11. Najważniejsze, żeby móc cieszyć się każdą chwilą swojego życia, czy to na wyjeździe, czy w zwykłej codzienności. Dostrzeganie tych maleńkich cudów, które nam towarzyszą gwarantuje szczęście - gdziekolwiek jesteśmy...
    Zwolnienie i zresetowanie potrzebne jest każdemu z nas, pytanie tylko - czy potrafimy...
    Piękny post, pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jeśli nie potrafimy to warto się uczyć, bo tępo i bieg nie wiadomo za czym doprowadzą nas własnie nie wiadomo gdzie...a najważniejsze jest to aby umieć dostrzegać piękno tego co tu i teraz:)
      Pozdrawiam i dziękuję:)

      Usuń
  12. jesteś inspirująca , pięknie piszesz- wszystko wciągnęłam do ostatniej literki :) masz racje, że żyjąc w dzisiejszym świecie ciężko się jest wyłączyć i ciężko być w tym wszystkim dobrym człowiekiem. Ja ciągle próbuję i tak jak Ty dostrzegam, że za mało szczęśliwych chwil i życzliwości w koło nas. Gdyby więcej było takich Ludzi jak TY świat byłby piękniejszy. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję:)))Myślę, że ludzi podobnie myślących do mnie do Ciebie jest dużo i coraz więcej, trzeba się tylko uważnie rozglądać i być zawsze dobrej myśli:)
      Pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego:)

      Usuń
  13. Agatko mądry i ciekawy post. To prawda, że w dzisiejszych czas świat pędzi, a my razem z nim i wiecznie doba jest za krótka. Tak jak piszesz warto się zatrzymać. Inspiracje dostarcza nam obserwacja otaczającego nas świata. Piękne kadry :).
    Pozdrawiam cieplutko :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak Aniu, zatrzymać się, uśmiechnąć i cieszyć tym co jest:) I to wystarczy, tak niewile a tak dużo:)
      Pozdrawiam Kochana serdecznie.

      Usuń